به گزارش ندای شمالغرب اردبیل، مجید خدابخش استاندار اردبیل که چند روز پیش در جمع مسئولان شهرستان حضور یافت شاید آخرین سفر شهرستانی اش بود که امسال از دیار ماموت های چند میلیون ساله دیدن کرد.
اما نکته ای که غم انگیز بود این بود که وی در این سفر تغییر زیادی به سفر چند ماه پیشش نداده و همان رویه قبلی را ادامه داد.

این رویه که برخی مسئولان نیز به آن روی آورده اند، این است که تنها به قول دادن بسنده می کنند و از امید و آینده سخن می کنند .
جای بسی تاسف است که چشمها و گوشها از همه مشکلات مردم آگاه است اما اقدام قابلی انجام نمی گیرد‌.

آقای خدابخش در خصوص سفرتان به بیله سوار نکاتی چند، جهت استحضار معروضم؛

توجه داشته باشید که اگر به سخنوری و برگزاری سمینارها و همایش های تکراری و گفتن از مگاپروژه ها باشد که همه می توانند چنین کنند، اما اگر مسئله، حل مشکل مردم است پس چرا در این چند سال زودگذر(۴سال)، کاری برای شهرستان صورت نگرفته است؟

شما که در اخلاق و ایمان آوازه اید، کاملا واقفید که امیدواری بسیار نیکو و پسندیده است اما وقتی هنوز مشکل مسکن مهر مردم حل نشده و هنوز بیمارستانها مجهز نشده اند و هنوز حقوق کشاورزان خسارت دیده از حوادث به طور کامل پرداخت نشده است و هنوز شهرها درگیر چاله های کمرشکن هستند و هنوز جاده هایمان قتلگاه است، سخن کردن از امید و آینده در واقع کوبیدن میخ آهنین بر سنگ است.

آقای استاندار؛ کارگران شهرداری چه خطایی کرده اند که باید در کنار خانواده خود سرافکنده باشند و برای خرید لباس و کفش فرزندانشان، به دیکران متوسل شوند در حالیکه می شود با پردخت حقوق به موقع و قانونی کارگران خانواده اشان را در این سرمای زمستان خوشحال کرد؟
و یا کشاورزان چه خطایی کرده اند که هنوز خسارتشان کاملا پرداخت نشده است؟ درحالیکه دیگر استانها چندان درگیر این مسائل نیستند.
و یا بیماران عزیز واقع در شهرستان چه گناهی دارند که برای یک آزمایش بیمارستانی، کیلومترها باید به شهردیگر رفت و آمد کنند؟ و چندین سوال دیگر که هنوز جواب عملی برای آن داده نشده است.

و اما در این میان نکته مهمی که اکثر مسئولان به آن متوسل می شوند، خبر دادن از آینده است‌.
چرا باید قول هایی از جنس ۱۰۰روزه گرفته تا قول های ۴ساله و بیشتر به مردم تحمیل شود؟

استفاده از فعل هایی همچون بزودی اجرایی می شود... خواهد شد...در صورت تامین بودجه حل می شود ‌و دهها فعل مشابه دیگر توسط بالاترین مقام دولت تا پایین ترین آن برای مردم تازگی ندارد و دیگر تکراری شده است و جواب نمی دهد و باید فکر دیگری کرد و آن راه، تنها عمل به وعده هاست.

البته در این بین، هستند مسئولان دلسوز و خدومی که کارشان خدمت رسانی به مردم و آبادانی کشور و دفاع از بیت المال و استفاده از جوانان تحصیلکرده است.

مسئولانی که رجایی وار و باهنروار و با عشقی آکنده از ایمان و اعتقاد راسخ به دنبال رضایت خلق خدا هستند تا پله ای باشند برای رسیدن به ذات احدیت.

و اما اینک که روزهای حساس و سرنوشت ساز نزدیک شده، بر همه مردان و زنان آزاده و سخت کوش لازم است در تحقق آبادانی مادی و معنوی کشور و منطقه اشان قدم بردارند و در آزمون های بعدی همچون انتخابات ریاست جمهوری و شورای شهر، حاکمان خادم خود را بهتر شناخته و در مسیر پیشرفت منطقه انتخاب نمایند، باشد که این بار آرمانی والاتر از امید و آکنده از عمل در انتظار مردم باشد.
یادداشت: بهروز پیری