متاسفانه افکار فمینیستی حاکم بر معاونت امور زنان ریاست جمهوری نیز به این نگاه غربی دامن زده است، "شهیندخت مولاوردی" در صفحه فیس بوک خود در این باره می نویسد: «در هیأت دولت به ممنوعیت ورود زنان به سالن مسابقات والیبال اشاره داشتم و مراتب اعتراض و ناامیدی نسل جوان را از این موضوع اعلام کردم، به ویژه آنکه تماشای این مسابقات در دوره‌های قبلی برای دختران و زنان محدودیتی نداشته است و ایجاد محدودیت در دوره دولت تدبیر و امید، مایه تعجب شده است. به نظر می‌رسد با اتخاذ تدبیر و سازوکار لازم در این خصوص می‌توان به جوانه‌زدن بذر امید دل بست.»

 

 

 

 شهیندخت مولاوردی درباره اعتراضش به عدم حضور زنان در مسابقات والیبال و واکنش هیات دولت به این اعتراض گفت: «آقای رییس‌جمهور در این‌باره توضیح خواستند و من به آقای روحانی توضیح دادم که قبلا این ممنوعیت برای حضور زنان در ورزشگاه و تماشای مسابقه والیبال وجود نداشته و این زیبنده دولت تدبیر و امید نیست که این ممنوعیت‌ها و محدودیت‌ها به نام این دولت گره بخورد و برخلاف برنامه‌ها و هدف دولت است که به دنبال افزایش سرمایه اجتماعی و جلب رضایت عمومی جوانان است.»

 

به نظر می رسد، عده ای عوامانه می خواهند، آرمان فمینیست را در جامعه اسلامی ما پیاده سازی نمایند و به این که «هیچ زنی نباید اجازه داشته باشد در خانه بماند وفرزندان خود را بزرگ کند. جامعه باید به طور کلی تغییر کند، زنان نباید مختار باشند که در خانه بمانند وگرنه بسیاری از آنان این کار را انجام می دهند» برسند و به دنبال آزادی زن در فرهنگ منحط غربی هستند تا زن را در معرض دید مرد قرار دهند. یعنی زن را برای مرد می خواهند؛ لذا می گویند زن آرایش کند، تا مرد التذاذ ببرد. در حقیقت زن در فرهنگ نامه غرب به معنای مد، مصرف و آرایش در انظار عموم است. اما این نوع نگاه به زن در فرهنگ اسلامی ما به معنای بزرگترین اهانت به شخصیت و کرامت زن است.

 

 

از سویی دیگر، تجمع هدف دار زنانی که در فتنه 88 از محکومان فتنه بودند در مقابل ورزشگاه آزادی با نیت بر هم زدن امنیت کشور و انعکاس این حضور در "بی بی سی فارسی" و "دوویجه وله "و دیگر رسانه های معاند نظام  و همراهی روزنامه های زنجیره ای اصلاح طلب، بیشتر از آنکه نشان دهنده احیای حقوق زنان از سوی این روزنامه ها و رسانه های معاند باشد به دنبال سیاه نمایی وضعیت زنان در جامعه است و این موضوع را دستاویزی  برای رسیدن به اهداف سیاسی خود نموده اند.

 

 

 

بدون تردید زنان مسلمان جامعه ما بیش از آنکه مشتاق حضور در ورزشگاه باشند به دنبال مکانی مناسب و استاندارد برای ورزش کردن هستند. این در حالی است که از 1184 مرکز ورزشی دولتی تربیت بدنی، ۱۶۶ مرکز ورزشی غیرتربیت بدنی و ۱۱۷۰ مرکز ورزشی خصوصی که در استانهای مختلف کشور وجود دارد، تعداد ۸۵۶ مرکز به صورت نیمه وقت (تا ظهر) و ۵۶۲ مرکز به شکل تمام وقت در اختیار بانوان قرار دارد. به طور مثال تهران دارای ۴۶۹ مرکز ورزشی دولتی تربیت بدنی و ۵۹۱ مرکز خصوصی ورزش بانوان، سمنان دارای ۱۰ مرکز ورزشی تربیت بدنی، یک مرکز دولتی غیرتربیت بدنی و دو مرکز خصوصی است که ۱۱ مرکز ورزشی به صورت نیمه وقت و یک مرکز ورزشی به شکل تمام وقت اداره می شوند و وجود یک مرکز ورزشی نیمه وقت و سه مرکز ورزشی تمام وقت دولتی تربیت بدنی بانوان در کهگیلویه و بویر احمد، این استان را از کمترین تعداد اماکن ورزشی بانوان در سطح کشور برخوردار نموده است. 

 

انتهای پیام/